شهید محمد کرابی

فرزند اسدالله در سال 1342 در روستای کراب از توابع شهرستان سبزوار متولد شد. در کودکی به همراه خانواده به شهر سبزوار نقل مکان کردند. تحصیلات ابتدایی را در مدرسه ابوالفضل بیهقی گذراند و سپس در مدرسه راهنمایی مشکانی ادامه تحصیل داد و از دبیرستان دکتر غنی موفق به اخذ مدرک دیپلم شد. اوقات فراغت خود را به مطالعه کتب علمی و مذهبی می گذراند وگاهی در مغازه پدرش مشغول به کار می شد و به ورزش علاقه مند بود. جوانی خوش اخلاق و خوش برخورد بود.

به والدین خود احترام می گذاشت و در انجام امور منزل به آنها کمک می کرد. در سلام کردن بر دیگران سبقت می گرفت. صادق و درستکار بود. در کارهای خیر مشارکت می کرد. در برابر سختی ها وگرفتاری ها صبور و مقاوم بود. مورد احترام و اعتماد همگان قرار داشت. اهل نماز اول وقت و حضور در مسجد بود و در نمازهای جماعت شرکت می کرد. به نماز شب اهمیت می داد. به خواندن قرآن و کتب دعا مقید بود.

به ائمه اطهار(ع) عشق می ورزید و در مجالس مذهبی و محافل سوگواری حضرت سید الشهدا (ع) شرکت می کرد. وی در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی در تظاهرات و راهپیمایی ها شرکت می کرد و بعد از پیروزی انقلاب در اکثر صحنه ها حضور داشت. او پس از شروع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران جذب فعالیت های بسیج شد و جوانان را نیز به حضور در پایگاه ها تشویق می کرد. بعد از مدتی به استخدام سپاه پاسداران درآمد.

ایشان از سال1361 به بعد بارها به جبهه های نبرد حق علیه باطل اعزام شد و در مناطق مختلف و در عملیات های متعدد شرکت کرد. او دوبار در جریان عملیات ها مجروح شد ولی هر بار پس از بهبودی به جبهه ها شتافت و سرانجام در تاریخ 1362/12/7 در منطقه جزیره مجنون و در جریان عملیات خیبر بر اثر اصابت ترکش به بدنش به فیض شهادت نائل آمد. پیکر پاک و مطهر ایشان پس از تشییع باشکوه، در گلزار شهدای شهر سبزوار به خاک سپرده شد

شهید مهدی کرابی 

فرزند رجب علی در سال 1346 در روستای کراب از توابع شهرستان سبزوار به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش به پایان رسانید ولی به علت فراهم نبودن شرایط از ادامه تحصیل باز ماند. مدتی به همراه پدر به کارهای کشاورزی و قالیبافی مشغول شد و بعد از آن در کارگاه صافکاری مشغول به کار شد. جوانی مهربان و صمیمی بود. به والدین خود احترام می گذاشت و در انجام امور منزل به آنها کمک می کرد. در سلام کردن بر دیگران پیشدستی می کرد. هیچ گاه راز کسی را فاش نمی کرد و در کارهایش نظم و انضباط حکمفرما بود. در رفع مشکلات و گرفتاری های دوستان و اقوام کوتاهی نمی کرد. در برابر بزرگترها تواضع و فروتنی داشت.

اهل نماز و روزه بود. به انجام واجبات و دستورات دینی خود اهمیت می داد. از دروغ گفتن و غیبت کردن پرهیز می کرد. به ائمه اطهار (ع) عشق می ورزید و در مراسم و مجالس مذهبی و سوگواری اهل بیت (ع) شرکت می کرد. نسبت به حلال بودن اموالش مقید بود. وی در اوایل پیروزی انقلاب اسلامی در تظاهرات و راهپیمایی های مردمی شرکت می کرد و در مجالس و اجتماعات سیاسی حاضر می شد.
عاشق .....

عاشق حضرت امام بود و دوست داشت در راه اسلام و آزاد سازی کشور به شهادت برسد. او در سال 1365 از طریق ارتش جمهوری اسلامی به خدمت سربازی اعزام شد و پس از گذراندن دوران آموزشی در بیرجند به منطقه غرب منتقل گردید
????و سرانجام پس از ماهها خدمت صادقانه در حالی که بیش از چند روز از خدمت سربازی اش باقی نمانده بود در تاریخ 1367/4/31 در منطقه قصر شیرین و در جریان عملیات تک دشمن بر اثر اصابت ترکش به سرش مفقود و به فیض شهادت نائل آمد.
 پیکر پاک و مطهر ایشان پس از بازگشت و پس از تشییع باشکوه، در گلزار شهدای شهر سبزوار به خاک سپرده شد.

محمدتقی قول کرابی

نـام پـــدر : علی اصغر

تاریـخ تولد : 1341/4/3

اصالت : سبزوار

سن : 23 سال

شغل : قالیباف

مذهب : شیعه

تاهل : متاهل

تعداد فرزندان : 3

تحصیلات : ابتدایی

مسئولیت : تخریب چی

تاریخ شــهادت : 1364/4/24

مــحل شـهادت : اشنویه

عملیات منجر به شهادت : قادر

محل تدفین : سبزوار گلزار مطهر شهدا قطعه شمال غربی ردیف

شهید برات اله کرابی

فرزند رمضان علی در سال 1343 در شهر سبزوار متولد شد. در کودکی در مکتبخانه با قرائت قرآن و احکام اسلام آشنا شد. جوانی مهربان و خوش اخلاق بود.
از نیازمندان و مستمندان دستگیری می کرد و به صله رحم اهمیت می داد. در برابر مشکلات صبر و مقاومت داشت. در انتخاب دوست خود دقت بسیار داشت. صادق، درستکار و رازدار بود. اهل نماز اول وقت و حضور در مسجد بود و به نمازهای جماعت و نماز شب اهمیت می داد.
از نوجوانی به گرفتن روزه علاقه داشت. به خواندن قرآن بعد از نماز مقید بود. عضو هیاتهای سینه زنی و زنجیر زنی حضرت سید الشهداء (ع) بود و در ماه محرم در مراسم مذهبی و مجالس سوگواری آن حضرت شرکت می کرد.

شهید والا مقام رضا کرابی

سوم آبان 1346، در شهرستان اسفراین دیده به جهان گشود، پدرش محمد باقر نام داشت و مستخدم بود.شهید دانش آموز سوم راهنمایی بود وی از سوی بسیج در جبهه حضور یافت ودر نهایت یکم شهریور 1362 ، با سمت بیسیم چی گروهان در قلاویزان توسط نیروهای عراقی بر اثر اصابت ترکش خمپاره به سر به مقام شهادت نائل گردید پیکرش در گلزار شهدای زادگاهش به خاک سپرده شد .

شهید فضل الله اسلامی کراب
اصالت : سبزوار روستای کراب
سن : 20 سال
شغل : جهادگر
مذهب : شیعه
تاهل : مجرد
تحصیلات : دیپلم
مسئولیت : رزمنده
تاریخ شــهادت : 1362/1/24
مــحل شـهادت : شرهانی
عملیات منجر به شهادت : والفجر1
محل تدفین : سبزوار روستای کراب گلزار مطهر شهدا

 
شهید جواد اسلامی کرابی 
دهم آذر ۱۳۳۷، در مشهد چشم به جهان گشود. پدرش روح الله، خوار و بار فروش بود و مادرش، عذراخانم نام داشت. تا پایان دوره راهنمایی درس خواند.در سن 17 سالگی وارد ارتش شده و بعد از پایان دوره آموزشی یعنی حدود سن 19 سالگی تعلیم در رشته فایر کنترل کشتی های جنگی به مدت 8 سال از طرف نیروی دریایی به خارج از کشور در یکی از ایالات متحده آمریکا به تحصیل پرداخته و در سال 1357 یعنی در دوران انقلاب خارج از کشور بوده ولی به دلایل اخلاقی و دینی از ادامه تحصیل دست کشیده یعنی بعد از دو سال دوره، در سال 1358 به ایران اعزام شد و از آن پس در شهر بندرعباس به خدمت در ارتش جمهوری اسلامی ایران ادامه داد و یکسال نیز در بندرعباس به تحصیل در رشته فوق از طرف ارتش پرداخت و پس از آن یعنی تا زمان شهادتش در روی ناوهای جنگ به خدمت پرداخت.
محل شهادت ایشان در خلیج فارس روی ناو سهند در مصاف با آمریکا بوده است و چنانچه یکی از مجروحین این درگیری نقل می کند در لحظه ای که به کشتی مزبور موشک خورده و پای یکی از دوستانش مجروح می شود، شهید مزبور در حال بستن پای ایشان بوده که البته نقل کننده از محل حادثه خارج شده و خود را به داخل آب می اندازد که بعد از آن هشت موشک دیگر به کشتی اصابت می کند چنانچه از شهید مزبور و 42 نفر شهید دیگر هیچ اثری به جا نمی ماند.

کتاب حاضر، مشتمل بر وصیت‌نامه و روایت‌هایی از سرگذشت پاسدار شهید «محمد کرابی» است. در داستان «صبور و بردبار» از همین مجموعه می‌خوانیم: «سختی‌ها را به کسی نمی‌گفت اهل گلایه و شکایت هم نبود صبور و بردبار بود. کمتر حرف می‌زد و بیشتر به سخن دیگر او گوش می‌داد. یادم هست بعضی شب‌ها برای شب‌نشینی خانه عموها و دایی‌ها می‌رفتیم هر کس از جایی سخن می‌گفت ولی «محمد» حرف نمی‌زد دایی‌ها برای اینکه او را به حرف بکشانند به شوخی سؤال‌هایی از او می‌کردند».